درباره

تاريخچه کاراته

کاراته‌ ( به ژاپني:?? ) يک نوع ورزش رزمي است. به معناي روش مبارزه و دفاع با دست خالي و شامل ضربه‌هاي سريع دست و پا. (مبارزه و دفاع با دست خالي يعني بدون سلاح و نه به اين معنا که از ضربات پا استفاده نمي شود) گفته مي‌‌شود کاراته داراي قدمتي پنج هزار ساله است و يکي از استادان اوليه و مبتکران اين فن بوديدهاراما است که حدود 525 سال قبل از ميلاد مسيح مي زيسته است. وي که از پيشوايان مذهبي بودايي بود، به تنهايي از هند به راه افتاد و پس از راهپيمايي چند هزار کيلومتري خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبيعي بسيار مشکل موجود در آن زمان به چين رسيد و در ايالت هون نان و معبد شائولين اقامت گزيد. تعاليم بوديدهاراما شامل تمرينات شديد انضباطي و رعايت پرهيزکاري بود. وي 9 سال رنج و رياضت همراه با تفکر و براي اين که شاگردانش نيز بتوانند در مقابل ساعت‌هاي طولاني تفکر و انديشه تاب مقاومت بياورند و نيز با زورگوياني که تعاليم مذهبي و مردان دين را سد راه خود مي‌‌ديدند به مبارزه و مقابله برخيزند 18 حرکت تمريني را ابداع نمود که در حقيقت زير بناي حرکات کاراته امروزي است.

کاراته امروزي شکل تکامل يافته اي از کمپوي چيني (بوکس چيني) مي باشد که در ابتدا اوکيناواته ناميده ميشد. از هنگامي که حکومت‌هاي استبدادي در چين سلسله کينک 1644-1911 و سلسله ساتسوما در اوکيناوا به منظور جلو گيري از ورزيده شدن مخالفان و نيز تحت کنترل در آوردن مردم قانون منع استفاده از شمشير را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع آوري سلاح‌هاي رزمي اقدام نمودند مردم به سوي آموزش هنر مبارزه با دست خالي روي آوردند که همين امر باعث شکوفايي هرچه بيشتر کاراته شد.